Vandaag weer een bijzonder hectische dag beleefd. Continue schipperen tussen hulpvraag en hulpaanbod, dealen met allerhande emoties van slachtoffers, vrijwilligers en in ons eigen gezin. Steeds weer adhoc proberen zaken te regelen en je contacten en relaties aanspreken. Je merkt dat vermoeidheid, frustraties, toekomstperspectief of soms het ontbreken hiervan zijn tol beginnen te eisen van de getroffen bewoners, maar ook weer van de vrijwilligers. Op het moment dat je weer een bewoner blij hebt kunnen maken met het afmaken van een klus, of iemand weer voorzien is van een heerlijke maaltijd ben je die frustraties en vermoeidheid gelijk weer kwijt. Dit is ook precies waarom al die honderden, zo niet duizenden vrijwilligers het volhouden. Dit is ook exact de reden waarom al die vrijwilligers dit werk doen. Er gewoon zijn voor de medemens! Er is zeker sprake van een ramp, maar niet van een crisis. Daar zorgen al die vrijwilligers voor! En overigens het is pas crisis als de wijn op is. Proost!