Elke dag opnieuw verbaas ik me weer over de enorme saamhorigheid en steun die vanuit Nederland geleverd wordt aan ons mooie Limburg. Vandaag stonden er weer toppers uit Rotterdam, omgeving Rotterdam, Lunteren, Bergen op Zoom, Berg en Terblijt, Valkenburg en Strabeek op de stoep om de handen uit de mouwen te steken. Op diverse locaties werden weer heel veel zaken verricht. Klussen, poetsen, ondersteuning, eten uitdelen, poetsspullen uitdelen, wasmachines, koelkasten, magnetrons werden verdeeld. We kregen ook weer veel spullen binnen, zelfs via de post. Ook de Moostuin levert heerlijke groenten, waardoor ook de maaltijden lekker gezond zijn. Wederom te veel om allemaal op te noemen. Maar één ding wordt wel heel langzaam duidelijk en dat is het stille leed achter de voordeur. Met behulp van onze vrijwilligers proberen we echt maatwerk te leveren en dat kan alleen door goede gesprekken met de bewoners aan te gaan. Door deze gesprekken kom je te weten wat er echt leeft en speelt en waar welke behoefte ligt. Hier proberen we uiteraard zo veel mogelijk voor te betekenen. Je krijgt echter ook heel veel leed te zien en te maken met heftige emoties. Het stille verdriet wil ik dit noemen en ik hoop dat de psychosociale zorg heel snel middels professionals geregeld gaat worden, want de emotionele nood is heel hoog onder de getroffen bewoners. Daarom een oproep voor alle bewoners in de getroffen gebieden. Let op elkaar, let op je buren, maak een praatje met elkaar en zorg voor elkaar!

Ik wil ook nog even stil staan bij de Rotterdammers onder ons. Wat een prachtvolk! Met hun woorden wil ik dan ook deze update eindigen: Niet Lullen, maar Poetsen!